Wit Stwosz
Wit Stwosz to przede wszystkim jeden z najwybitniejszych artystów europejskich. Przyszedł na świat około 1447 roku w miejscowości Horb w niemieckiej Szwabii. Wit oraz jego brat Maciej kształcili się na rzemieślników o specjalności złotniczej i rzeźbiarskiej. Po pozostawionych przez niego dziełach można stwierdzić, że malarstwo i grafika również nie były mu obce.
W ciągu swojego życia Stwosz wiele podróżował, między innymi do Niderlandów, Konstancji, Wiednia i Ulm. Przez pewien czas mieszkał nawet w Norymberdze. W 1477 roku ten dojrzały, trzydziestoletni artysta przyjął zaproszenie patrycjuszy oraz radnych miasta i przyjechał do Krakowa. Jego zadaniem, powierzonym mu przez Radę Miasta, było wykonanie największego ołtarza w głównym Kościele parafialnym p. w. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny.
Ołtarz
Rozpoczęte w roku 1477 prace nad Ołtarzem Mariackim trwały 12 lat. Powstałe arcydzieło, dzięki swojemu ogromnemu rozmiarowi (11 m x 12,85 m), bogactwu obrazu oraz nowatorskiej koncepcji całości dzieła zostało wysunięte na czoło światowych ołtarzy późnogotyckich w całej Europie.
Wit Stwosz podczas 20 lat spędzonych w ówczesnej stolicy Polski Krakowie, wykonał wiele dzieł, między innymi ołtarze, nagrobki oraz figury. Pracował nie tylko na zlecenie mieszczan, ale i monarchy, episkopatu oraz wysokich urzędników królewskich.
Autorem zdjęć Ołtarza Wita Stwosz jest Jerzy Pajor.
Dalsze dzieje
Stwosz powrócił do Norymbergii w 1496 roku. Prowadził tam swoją pracownię, w której wykonywał zlecenia nie tylko rzeźbiarskie i malarskie, ale przez pewien czas również inżynieryjne. Kilka lat później popadł w konflikt z prawem, ponieważ chcąc ratować swój majątek przed oszustwem, własnoręcznie sfałszował dokument. Został za to skazany na śmierć, ale dzięki wstawiennictwu cesarza Maksymiliana I został ułaskawiony, a karę zamieniono na przypalenie obu policzków. Dostał również zakaz opuszczenia Norymbergii bez zezwolenia Rady Miejskiej. Mimo, że na krótko przed śmiercią Wit Stwosz prawdopodobnie stracił wzrok do końca swoich dni nie zaprzestał pracy twórczej.
Zmarł w 1533 roku na skutek zarazy panującej w Norymberdze. Został pochowany na cmentarzu św. Jana, obok innego wielkiego artysty tych czasów, Albrechta Dürera.
